مدح و شهادت امام حسن مجتبی علیه‌السلام
جـنـت، بـهـارِ پـیـرهنت أیهـا الکـریـم از نــور جـامه ای به تنت أیها الکریم ای هـمدم تو زمزمه هـای زلال وحی ای جبــرئیل هــم سـخنت أیـها الکریم تو مطلع کرامتی و لطف ومهرو جود پــروانــه های انـجـمـنت أیـها الـکـریم نـشـنـید آنکه بر تو روا داشـت ناسـزا یک نـاروا هــم از دهـنت أیها الکریم امــا تــو کــه غــریب نــواز مدینه ای هـسـتی غـریب در وطنت أیها الکریم حـتـی شـهـادت تـو نـداده ست خاتـمه بر روضه هـای دل‌شکـنت أیها الکریم مـادر نـبود تا که بـبیـند در آن غروب تـشـیـیع شـد چگـونه تـنت أیها الکریم بیرون کشید با دل غرق به خون حسین هـفــتاد تــیـر از بـدنـت أیــها الـکریم شد روضه خوان کشتۀ مظلوم کـربلا تـابـوت و پـیـکـر و کفنت أیها الکریم آنجـا ولـی شـرارۀ غـم پُـر گـدازه بود یعنی به جای تیر و کمان نعل تازه بود |